De kunstenaar Makumbe werkt in Harare en toont voor de tweede maal zijn werk in Galerie 14-16 Posthuys Texel. Zijn tekeningen zijn in feite acrylschilderijen op glad papier. In grote, losse streken zet hij zijn Afrikaanse figuren neer.
Op één uitzondering na ontbreekt iedere context. Ze staan of zitten in een lege, witte ruimte. Hun gezichten zijn niet uitgewerkt. Het zijn hun lichamen die spreken. Zwart is de basiskleur. Die vult hij af en toe aan met andere, soms verrassend felle kleuren. Soms zijn die een gelijkwaardige partij, meestal fungeren ze als een middel om een bepaald onderdeel – bijvoorbeeld een muts of een pet – van een accent te voorzien. Opvallend is dat de meeste tekeningen maar één of hooguit twee figuren in beeld brengen.
Ineke van Harten maakt monumentale schilderijen. De huid van de schilderijen is pasteus. Ze groeien als het ware, laag over laag. Er wordt in gekrast en gekerfd. En een serie werken ontstaat. Barbara Guldenaar werkt vanuit een beeldarchief. Ze maakt vrijwel voortdurend computertekeningen die ze opslaat in computerfiles. De tekeningen zijn te vergelijken met beeldverslagen van een dagelijkse gebeurtenis, alinea’s uit een dagboek, beeldende minireportages van gedachten en ideeën. Vanuit die eenduidige tekeningen ontstaat haar recente werk: verbeelde verhalen. Ze vertelt die verhalen meestal in een combinatie van twee technieken. De aquarel en de krijttekening. Soms ontbreekt de tekening en staan de waterige kleurvlakken op eigen benen.
De kunstenares laat in deze presentatie tevens keramiek zien. Geheel in strijd met wat in de ogen van de meeste mensen keramiek hoort te zijn en te doen, vertelt ze ook daarmee sprookjes. Haar objecten ogen wat slordig, wat achteloos. Wat ze precies voorstellen is niet helemaal duidelijk. Welke hun onderlinge relaties zijn blijft in het vage. Ze vertellen iets, maar ze laten niet het achterste van hun tong zien.
Bron: http://uitinnoordholland.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten